Door Loes den Hollander

22 juni 2011 |

Soms gebeurt er iets waar niemand het nut of de noodzaak van begrijpt. Paul Goeken is overleden. De vriendelijke reus die scherpe opmerkingen kon maken, maar altijd de bal speelde. De sympathieke plaaggeest met de snedige antwoorden waar menigeen om bulderde van het lachen. Dat overkwam mij in ieder geval regelmatig, als ik meedeed aan het woordenspel of als ik las hoe de ene gevatte reactie de andere uitlokte.
Wat ik zo fijn vond aan Paul was dat hij iedereen in zijn waarde liet. Hij was hartelijk en attent en ik noemde hem regelmatig Paulus. Of Paultje. Dat ging vanzelf, dat hoorde bij ons contact.

Het bericht over zijn dood zet de wereld even stil. De gedachte dat hij er niet meer is verbijstert me, raakt me, maakt me opstandig en treft me diep. Het is een verlies dat uiteraard in de eerste plaats zijn vrouw, kinderen en directe familie treft. Toch zullen er zeker veel meer mensen zijn die hier geschokt op reageren. En iedereen zal op zijn eigen manier stilstaan bij dit afscheid, bij Paul, Paulus, Paultje. De grote kale man die er nog zou moeten zijn. Die er niet meer is.

Ik lees de berichten op zijn topic terug. Zijn vragen over het bestrijden van muggen, zijn passie voor het voetbal, zijn openlijke liefde voor zijn jongens. Zijn rummetje.
Het is niet te bevatten dat hij nooit meer een bericht zal plaatsen.
Dag Paulus, Paultje. Kus.

Zie ook:

Kijk hier | Herinneringen aan Paul Goeken # 1

Kijk hier | Herinneringen aan Paul Goeken # 2

Kijk hier | Herinneringen aan Paul Goeken # 3

Kijk hier | Herinneringen aan Paul Goeken # 4

Kijk hier | Herinneringen aan Paul Goeken # 5 

Kijk hier | Herinneringen aan Paul Goeken # 7 

Kijk hier | Herinneringen aan Paul Goeken # 8

Kijk hier | Paul Goeken was Suzanne Vermeer

Reageer op dit artikel

Dat kan op het forum van Ezzulia, waar een apart topic is aangemaakt over Paul Goeken.

Kijk hier voor dit topic op het Ezzulia forum