Door Alex van Galen

22 juni 2011 |

‘Ik ben een wandelend meesterwerk.’
    De laatste zin die Paul Goeken aan me schreef.
    Tja, gevoel voor relativering had hij wel. Paul was soms bizar recht door zee, had een grote bek, vaak té groot, kon zich daarin dan heerlijk laten gaan en toch volledig zichzelf blijven. Hij kon aardig en lief en opmerkelijk attent zijn, maar hij kon je ook jennen tot zijn standpunt helemaal tot je was doorgedrongen. Als hij te ver ging, was dat altijd met een knipoog. Het is moeilijk boos worden op mensen die zoveel gevoel voor humor hebben. En daarbij had hij meestal ook nog eens gelijk.
    Paul was een fenomeen op Ezzulia. Hij was de site en zijn hartsvriend Eric bijzonder trouw. Iedere vrijdagavond was hij gangmaker in het Ezzulia café. Een ware stamgast.
    De meeste contacten hadden Paul en ik ‘onder water’ zoals dat heet, via direct mail. Dan kreeg je commentaar van Paul op een lopende discussie.
    De strekking was meestal iets in de trant van:
    1. Mensen moeten normaal doen
    2. Mensen moeten eerlijk zijn
    3. En anders deug je niet.
    Mensen en dingen die deugen, daar was Paul maniakaal rechtlijnig in.
    Feyenoord deugde. Geen discussie over mogelijk. Van het zonnetje genieten met een glas bier in je hand, dat deugde ook. Een beetje op Gran Canaria niksen terwijl die zure landgenoten zich een burnout werkten, dat was ook dik in orde. Je zoon zien voetballen. De simpele dingen des levens hadden in zijn ogen een bijna goddelijke zuiverheid.
    Paul vond dat hijzelf ook deugde natuurlijk. En dat ik deugde. Sterker nog, dat een heleboel fijne mensen op Ezzulia deugden, zelfs als ze in zijn ogen niet helemaal oké waren. Ezzulia was nou eenmaal big time in orde, Eric nog het meest van allemaal. En als je op Ezzulia vaak genoeg door Paul gejend was, dan hoorde je erbij. Punt uit.
    Zijn mailtjes kwamen vaak onverwacht en waren bijna altijd positief. Een compliment, een opsteker en een hart onder de riem. ‘Hé, je cover staat voorop de voorjaarsaanbieding van A.W. Bruna! Geweldig man!’
    De mensen van A.W. Bruna, die deugden trouwens ook. Hij raadde me met klem aan met ze in zee te gaan en daar ben ik hem nog altijd dankbaar voor.
    Mensen die elkaar mochten, en dat waren er een heleboel in Pauls wereld, die moesten zoveel mogelijk contact met elkaar hebben en elkaar altijd steunen. Een tijd geleden kwam Paul naar Nederland en hij nodigde zichzelf dan ook uit om bij mij thuis op bezoek te komen. Het grappige was dat ik de man al helemaal kende, zonder hem ooit te hebben ontmoet. We zaten als twee oude makkers in de tuin met een biertje in de hand te babbelen alsof we nooit anders gedaan hadden. De zon scheen erbij alsof we op Gran Canaria zaten.
    ‘Dit bevalt mij, prima,’ zei Paul.
    ‘Mij ook.’
    ‘Niks mis mee,’ zei Paul nog eens.
    Een duidelijk teken dat het universum van Paul volledig in evenwicht was. Alles was zoals het moest zijn. We namen afscheid als oude vrienden.
    De laatste maanden hadden we veel minder contact. Ik dacht dat hij zich schuilhield vanwege bepaalde projecten (ook al was dat niet zijn stijl). Ik wist niet dat hij ziek was. Hij hield niet van zieligdoenerij en bazuinde het niet rond. Ik vind het heel erg dat ik hem geen hart onder de riem heb kunnen steken.
    Of Paul Goeken een wandelend meesterwerk was, weet ik niet. Maar hij deugde behoorlijk.
    Ik ga hem verschrikkelijk missen.

Zie ook:

Kijk hier | Herinneringen aan Paul Goeken # 1

Kijk hier | Herinneringen aan Paul Goeken # 2

Kijk hier | Herinneringen aan Paul Goeken # 3

Kijk hier | Herinneringen aan Paul Goeken # 5

Kijk hier | Herinneringen aan Paul Goeken # 6 

Kijk hier | Herinneringen aan Paul Goeken # 7 

Kijk hier | Herinneringen aan Paul Goeken # 8

Kijk hier | Paul Goeken was Suzanne Vermeer

Reageer op dit artikel

Dat kan op het forum van Ezzulia, waar een apart topic is aangemaakt over Paul Goeken.

Kijk hier voor dit topic op het Ezzulia forum